آموزش زبان برنامه نویسی C

زبانه برنامه نویسی C

        زبان C یک زبان بسیار قدرتمند است که با وجود قدیمی بودن آن ، هنوز از مزایا و ویژگی هایی برخوردار است که نسبت به زبان های برنامه نویسی دیگر آن را قوی تر می کند که از جمله ی آن ها می توان، دسترسی مستقیم  به حافظه ی اصلی و یا همان RAM اشاره کرد.

          علاوه بر آن زبان برنامه نویسی C نسبت به زبان های جدید تر، از ساختار ساده تری تشکیل شده و از مفاهیم پیچیده تری مانند شی گرایی در این زبان خبری نیست.

           زبان برنامه نویسی C یک زبان برنامه نویسی Modular است که از یک تعداد module تشکیل شده است و منظور از module در زبان برنامه نویسی C همان function ها و یا همان توابع است که در ادامه آن ها را بیش تر بررسی خواهیم کرد.

        زبان برنامه نویسی C یک زبان برنامه نویسی top-down programming است ، به این معنی که که یک سری از کد های کلی در بالا نوشته شده و سپس در پایین آن ها این کد های کلی به صورت کد های جزئی تر تجزیه می شوند و در حقیقت آن کد های جزئی تر چگونگی کار کد های اصلی بالاتر را مشخص می کنند.

      زبان برنامه نویسی C یک زبان برنامه نویسی structured programming یا ساختار گرا است. توضیح آن به نوعی مانند همان توضیح top_down programming است. در برنامه نویسی ساختار گرا یک دستور کلی و یا یک فرآیند کلی به تعدادی دستور جزئی تر و یا فرآیند جزئی تر تقسیم می شود و این دستور های جزئی در کنار همدیگر قرار گرفته و ساختار برنامه را تشکیل می دهد.

           در ادامه ساختار یک برنامه ی ساده به زبان C را که یک جمله در Console چاپ می کند بررسی خواهیم کرد.

#include <stdio.h>

int main() {

      printf("hello world!");

           return 0;

}

Source code 

            Source code یا همان کد منبع ، منظور کد اصلی برنامه ما است. برای مثال در اینجا Source code برنامه ما شامل موارد بالا می شود.

include#

           دستوراتی که با # شروع می شوند preproccessor می گویند. یکی از مهم ترین آن ها include# است که به وسیله ی آن می توان یک فایل header را در کد شامل کرده و از توابع و داده هایی که مربوط به آن فایل header است استفاده کرد.

            برای مثال در اینجا <include<stdio.h# فایل stdio.h header را که مخفف standard input and output است را در کد ما شامل کرده و ما می توانیم از توابعی که مربوط به خروجی و یا ورودی است مانند ()printf استفاده کنیم.

()int main 

        در اینجا main تابع اصلی برنامه است و هنگامی که ما برنامه را اجرا می کنیم تمام دستوراتی که درون این تابع نوشته شده است، اجرا می شود.اینکه تابع چیست و چه کاربردی دارد بعد ها بیشتر این موضوع را بررسی خواهیم کرد اما در همین حد به آن اشاره کنیم که یکی از مهم ترین ویژگی های ظاهری تابع این است که همانند یک تابع در ریاضیات در جلوی آن دو پرانتر وجود دارد.

()printf

      همان طور که می بینید در ()printf ما دو پرانتز می بینیم که در قسمت قبل به این موضوع اشاره کردیم،که توابع در جلوی آن ها دو پرانتز وجود دارد،پس ()printf یک نوع تابع است. اما همان طور که از اسم آن معلوم است که مخفف print function است ، این تابع یک مقداری را که درون آن قرار می گیرد به کاربر نمایش می دهد.

return

            به وسیله ی کلمه ی return ما می توانیم خروجی تابع را مشخص کنیم که نوع آن داده ی خروجی در کنار اسم تابع مشخص می شود. برای مثال در مورد تابع ()main کلمه ی int نوع داده ای که به عنوان خروجی ما از این تابع دریافت می کنیم را مشخص کرده که به معنای عدد صحیح است. پس این تابع حتماً داده ی خروجی از نوع int خواهد داشت که در مثال بالا این داده ی خروجی مقدارش برابر با صفر است.

           گاهی اوقات است که ما نمی خواهیم هیچ خروجی از تابع داشته باشیم و تابع ما هیچ مقداری را بر نمی گرداند ، برای اینکار در کنار اسم تابع خود  از کلمه ی void استفاده می کنیم که به معنای خالی بوده و در نتیجه با استفاده کردن از این کلمه در کنار اسم تابع خود هیچ نوع داده ای توسط تابع ما برگردانده نخواهد داشت و تابع ما خروجی نمی دهد و دیگر نیازی هم نیست که از کلمه ی return استفاده کرد و در حقیقت نمی توان استفاده کرد چرا که ما تابع را طوری مشخص کرده ایم که دیگر چیزی به عنوان خروجی برنمی گرداند.